cocuk olarken anne ve babamız ve oğretmenmiz bakışlarmızdan hep şeyi anlıyordular ama şimdi hiç bir şey cocuklığ zamani gibi değil.şimdi sevdiğin ınsanda sesimizi duymiyor .yürkmizde keder yağmuru yağarken hıç bır kimse bizi aramıyor ve hayal gölgesı en yakın arkadaşmız olıyor
senı bütün anlar arıyorum ama hiç bulamıyorum yalnız rüyalarım seni tek bulduğum yerdir sen kendını benden ala bilirsin ama rüyalarımı benden alamazsın.rüyalarımda rüzgar esen günler senı görmek istiyorum saçlarını görmek istiyorum va şu röyadan hiç ayılmak istemiyorum
Zaten kafes sozünü duyanda küçük bir kuş yuasını düşünioruz ancak daha büyük ve geniş kafeslerde ola bilir yaşadıkmız ev, sokak ,mehle ,şehir,olke ve arasıra dünya bize kafes ola bilir ve bizi olan var gücüynen sıkır .kafeslerde kuşlar mutsuz olarak hemde mutludular .neden buni soylediyimi şimdi annatarım.kuşları yalnız kafes sıkıor onlar birbirinin kenarında kendilerini çok rahat hiss ediorlar amma biz insanları kafesden ayrıca etrafımızdakı başka insanlar daha çok sıkıyor .ayer ev, sokak ,şehir, kefese çevrilirse onlardan kendimizi kurtarmak çok zor deyil ancak büyük kafeslere dözmek gerçekden zor bir durum.